در ابتدای پیچ و خم زندگانی ام

اما نمانده است نشان جوانی ام

بر صورتم نگاه مکن،ای رفیق من

بر شعرهای طنزم و شیرین زبانی ام

من غصه دار حادثه ای  سالهای دور

من داغ دار اتش و دردی نهانی ام

میخواستم نشان بدهم شکل درد را

یاری نکرد واژه به بیت میانی ام

از بس به کوچه های غم انگیز سر زدم

از من گسسته تر شده قلب کتانی ام

بال و پری ندارم و قاجار گونه ام

از بین رفته است شکوه کیانی ام

عمری  به استجابت مردن نشسته ام

من نا امید معجزه ی اسمانی ام

خیلی دلم گرفته رفیق قدیمی ام

امشب صبور باشی و از خود نرانی ام